40 polubień i 76 komentarzy – takiego zainteresowania i zaangażowania nie wzbudził chyba żaden z publikowanych ostatnio przeze mnie postów na LinkedIn. Ten rekordowy dotyczył zaproszenia do znajomych (na LinkedIn), które pewnego styczniowego dnia otrzymał mój kolega programista.
Rzecz skwitowałem lekko ironicznie i pewnie w ogóle bym do sprawy nie wrócił, gdyby nie właśnie rekordowo długa dyskusja, którą post sprowokował. Wątek – jak to w internetowej wymianie myśli bywa – wyszedł daleko poza savoir-vivre nawiązywania relacji z kandydatem. Sporo wypowiedzi dotyczyło nieśmiertelnego tematu ujawniania stawek oferowanym specjalistom IT, sensowności korzystania z usług firm outsourcingowych czy podejścia firm do wynagradzania swoich pracowników. Czyli sporo wokół pieniędzy.
A dla mnie najważniejszy tu był właśnie ów savoir-vivre, czyli na co można, a na co nie wypada sobie pozwolić, pisząc do obcej osoby.
Powiem wprost, już bez ironizowania: powyższa rekruterska wiadomość jest dla mnie przekroczeniem granicy bezpośredniości i wkroczeniem na obszar bezceremonialności. Liczę, że jej autor jest jeszcze początkującym rekruterem. Wtedy może – w ramach prób i błędów, które każdy przecież popełnia – nabierze szacunku dla czyjegoś czasu i prywatności. Bo a nuż Pan Michał nie życzy sobie, by dzwoniły do niego nieznajome osoby z nie wiadomo czym?
Kilka z komentujących osób skomplementowało śmiałego rekrutera. Poniżej wklejam fragmenty wybranych komentarzy. Pod każdym z nich spróbuję wcielić się w Michała (mam nadzieję, że wybaczy), odpowiadając.
“Sądzę, że w każdym z podobnych przypadków celowa jest krótka analiza: dlaczego właściwie jestem tu na LinkedIn?”
Michał: Jestem tu, bo czasem zdarzy się jakaś fajna oferta. Dopóki jednak nic o niej nie wiem, nic nie mogę powiedzieć. Zamiast rozmawiać z nieznajomym rekruterem, wolałbym otrzymać szczegóły na maila. W biurze, przy kolegach i szefie o nowej pracy rozmawia się bardzo trudno…
“Cóż chyba wolę to niż to co często dostaje ‘bardzo zainteresował mnie Pana profil, uważam ze byłby Pan doskonałym kandydatem’…”
Michał: Ja wręcz przeciwnie. Stwierdzenia o moim interesującym profilu i byciu doskonałym kandydatem poprawiają mi humor i budują pewność siebie. A poważnie: zgoda, bicie piany jest niepotrzebne, ale nachalna bezpośredniość też na mnie nie działa.
“Obecność profilu w tej sieci społecznościowej chyba jednoznacznie wskazuje na otwartość w stosunku do propozycji biznesowych – taki jest cel tego portalu :)”
Michał: Ale ten pan spytał mnie tylko o numer telefonu. Nie mam pewności – nawet jeśli to rekruter – czy jego zamiary są rzeczywiście “biznesowe”. Moja żona w kwestii podawania nieznajomym mężczyznom mojego numeru telefonu poglądy ma dość zasadnicze. A co do celu bycia na LinkedIn – ja lubię też poczytać tu posty ciekawych ludzi, więc nawet jeśli nie szukam pracy (tak jest przez w i ę k s z o ś ć c z a s u mojej kariery), profilu nie będę usuwał. To, że mam tu profil, nie oznacza: “Rekruterzy, szukam pracy, dzwońcie!”.
“Chcesz być znaleziony, ale jak niepodległości bronisz kontaktów do siebie? Po co?”
Michał: Po to, by nie dzwonił do mnie dziennie tuzin rekruterów z ofertami, które mnie nie interesują, które nie są atrakcyjne lub w momentach, w których nie chcę zmieniać pracy.
“Sensowny rekruter. Programista warto, żeby trochę czasu spędził np. w US, to uzna tę praktykę za absolutnie profesjonalną.”
Michał: Dzięki za ostrzeżenie. Jeśli w US rzeczywiście jest, nigdy tam nie pojadę.
Dobrze. Rozumiem. Trzeba skrótowo, trzeba bezpośrednio. Do odważnych świat należy. Ostatecznie zaakceptowałbym już taką bezceremonialną prośbę o numer telefonu, ale pod jednym warunkiem. Niech rekruter da przynajmniej Michałowi możliwość wyboru orientacyjnej pory odebrania telefonu. Nową, ulepszoną wiadomość proponowałbym sformułować tak:
Rekruterze, takt i dobre maniery to wciąż atuty, których nie ma – chcący zastąpić cię – komputer.
_______
(Visited 33 times, 1 visits today)
Jizas – ale bufonada. Z całej dyskusji wyjąłeś najmniej ważny jej aspekt i jeszcze pochwaliłeś się że połowy argumentów nie zauważyłeś.
Gratuluję dobrego samopoczucia
Jerzy
Myślę że główny problem to presja znalezienia kandydatów na stanowisko i to sprowadza do takich bezceremonialnych zaproszeń. Pomimo faktu bardzo krótkiej wiadomości w zaproszeniu można zawsze umieścić gdzie i jaka praca to i tak spora informacja.
Sprawa jest prosta – ten rkeruter wysłał zaproszenie do kontaktów (sic!), więc miał limit znaków (o czym wie każdy kto wysyła takie zaproszenia), więc wpisał najważniejszą rzecz. To wcale nie świadczy o braku profesjonalizmu. O tym świadczy akurat brak licencji "LinkedIn Recruiter", dzięki której nie trzeba wysyłać zaproszeń do kontaktów, tylko można słać zwykłe wiadomości, w których nie ma limitu znaków 😉
Zdaje się, że "nuż" pisze się przez "ó" 🙂
Czy czasem jednak nie "u"? 🙂