Uczestniczyłem wczoraj w ciekawej konferencji poświęconej rekrutacji. Ciekawej ze względu na tematykę (rekrutacja i employer branding) oraz ze względu na to, że były na niej godnie reprezentowane firmy z najbliższego mi sektora – IT. Wybierając poszczególne wykłady/dyskusje, na które miałem się udać, sektor firmy, którą reprezentowali prelegenci brałem zdecydowanie pod uwagę. W efekcie miałem możliwość posłuchania, jak o kandydatów zabiegają moi – w ścisłym sensie – rekruterzy-konkurenci z firm takich jak Capgemini, SII czy Microsoft. Wszystkim gratuluję ciekawych prezentacji, aczkolwiek – to w odniesieniu do ogółu prelegentów, nie tylko tych z firm wymienionych – zbyt często prezentacje miały formułę “zobaczcie, jak wspaniale rekrutujemy”, zamiast, co byłoby na pewno ciekawsze dla uczestników, “zobaczcie, z jakimi rzeczywistymi wyzwaniami rekrutacyjnymi się mierzymy”.
Po wczorajszym dniu najwięcej do myślenia dała mi kwestia użyteczności tzw. social media (na czele z Facebookiem) w budowaniu wizerunku pracodawcy i rekrutowaniu pracowników. Dwa wczorajsze wystąpienia, choć w sposób niezamierzony, zaprezentowały dwie odmienne filozofie w podejściu firm do social media, zwłaszcza Facebooka. I tak:
1) Reprezentujące firmę SII panie Joanna Kucharska i Katarzyna Domańska pokazały, jak aplikacja (gra ) na Facebooku pozwoliła zwiększyć świadomość marki SII wśród kandydatów z sektora IT. Padły liczby dotyczące tego, ile osób zagrało w grę (o ile pamiętam, kilkaset) oraz interesujące dane demograficzne nt. grających. Wspomniana filozofia w podejściu do social media reprezentowana tutaj to wykorzystanie Facebooka do promocji firmy jako nowoczesnego (gdyż wykorzystującego nowoczesne technologie) pracodawcy IT. Nazwałbym tę filozofię “Polubcie nas na Facebooku”. Jest ona, z moich obserwacji, dominującą wśród pracodawców budujących swój wizerunek w social media.
2) Reprezentujący Unicredit pan Piotr Langer w którymś fragmencie swojej prezentacji podał dość szokującą – na pierwszy rzut oka – statystykę. Nie przytoczę dokładnych liczb, ale wynikało z niej, że social media są jednym z mniej istotnych źródeł informacji kandydatów młodego pokolenia o pracodawcach. Interpretacja prelegenta była następująca: młodzi ludzie, jakkolwiek intensywnie korzystają z mediów społecznościowych, nie są wcale przesadnie skorzy do “lubienia” tam firm. Wolą najpierw poznać stronę internetową firmy, a jeszcze lepiej poznać firmę “w realu”, by dopiero potem wejść w bliższy kontakt na Facebooku. Tę filozofię w wykorzystaniu przez firmę social media nazwałbym więc: “Najpierw nas poznajcie, dopiero później dołączcie do nas na Facebooku”.
W podejściu pierwszym Facebook jest punktem wyjścia w relacji firma-(potencjalny)kandydat. W podejściu drugim Facebook jest punktem docelowym (o ile w ogóle można tu mówić o celu takim jak ten), ważniejsza jest wcześniejsza relacja, nawiązana najlepiej osobiście, idealnie wzmocniona zaufaniem do firmy, której profil ma się polubić. Które podejście jest Wam, jako HR-owcom czy jako kandydatom bliższe?
_______
fot.: commons.wikimedia.org
(Visited 12 times, 1 visits today)
Nie jestem skory do "lubienia" firm na FB, ale jeżeli już dojdzie do takiej sytuacji, to na pewno nie przed poznaniem firmy.
Witam,
problem jest nieco głębszy, polega na nienapisanej przez większość użytkowników definicji fb.
1. Kontynuacja funkcji gadu-gadu to pierwszy hamulec w lubieniu firm.
2. "Social" przecież dla większości wyklucza "professional"
3. Funkcjonowanie w takiej strukturze jest chętnie podejmowane jako niewiążące, a stosunek do konkretnej firmy to postawa śledzona przez wszystkich.
Naturalnie redefinicja postępuje w sposób płynny i "grami" można tym procesem manipulować.
To co należy jeszcze podkreślić to także niechęć do myśli, że rekruter sięgnie do takich portali aby nas odnaleźć i zweryfikować.
A to, że większość prezentujących chwaliła się zamiast toczyć otwartą dyskusję jest przejawem pewnego rodzaju nieprofesjonalizmu i być może poczuciem zagrożenia.
Pozdrawiam,
Grzegorz.Kosiorowski87@gmail.com